Vrijdag 08 mei en een overvolle agenda wat het er allemaal niet makkelijker op maakt. Mijn eerste opdracht van vanavond is de zaal Koophandel te Boom te vinden alwaar de CD voorstelling zal plaatsvinden van de nieuwste van Fried Bourbon. Deze viermans (+1) formatie moet vanavond de hoog gespannen verwachtingen inlossen met hun nieuwe boreling ‘Deep Fried’, en dat zal na het grote succes van ‘Boogie Blend Blues’ uit 2007 geen makkie worden.

Bij de uitnodiging zat een extra bijlage met een plannetje hoe er ter plaatse te kunnen komen maar mijn ‘madam’ in de auto wist het ook en loodste me zonder problemen naar deze locatie. Een afspanning die moet dateren  uit de periode van Felix Timmermans s en zo zou kunnen dienst gedaan hebben bij de verfilming van Pallieter. Allee een beeldje uit de oude doos.

Musicarena Records en tevens bookingsagent hebben hun schouders gezet onder deze nieuwste van Fried Bourbon en het management team met Helena en Willem hebben het dan ook professioneel aangepakt.  Al onmiddellijk alvorens je het zaaltje betreed krijg je uit de handen van Helena een volledige persmap met de melding er een gezellige avond van te maken wat natuurlijk ook ons doel was toen we richting Boom reden. Binnen in het zaaltje wordt je onmiddellijk verwelkomt door Willem en uit zijn handen ontvang je de CD waar het vanavond allemaal zal rond draaien. Pers genoeg omhanden en er lopen zelfs delegaties rond uit Nederland en Frankrijk wat hun optreden op Cahors Blues wel in de hand zal hebben gewerkt.

In de streek van ‘Duvel’ en andere ‘Vedetten’ kan je uiteraard niets anders vinden dan brouwsels uit de brouwerij Moortgat en omdat de avond nog lang zal duren besluit ik het maar bij Vedett te houden. Wat graag had ik als promotiestunt de afbeelding van Fried Bourbon aangetroffen op zulk een flesje maar spijtig dat daar niet werd met rekening gehouden… wakker blijven PR-dienst van Moortgat want rust roest! Het zaaltje was al aardig aan het vol lopen en er werd kwistig rondgekomen met ‘Deep Fried Bites’ zodat diegene die op deze vrijdagavond nog niet waren thuis geweest zeker niet met honger zouden naar huis gaan want de honger naar het aantreden van Fried Bourbon, daar moesten we nog eventjes op wachten en was voorzien rond de klok van 21.30h.

Steven, Tim, Patrick en Jürgen moeten volgens mij naar school zijn geweest bij strenge paters want deze gasten zijn altijd even vriendelijk en blijven zoals steeds met hun voetjes op de grond al mogen jullie zonder fout toch wat enige fierheid tonen over de reeds afgelegde weg in de Belgische bluesscène en wat chauvenisme mag altijd al siert het natuurlijk dat jullie bescheiden willen blijven.

Steven kwam me ook onmiddellijk er op attent maken dat er een backstage was voorzien voor de pers en ging ons voor naar deze plek. We volgden gewillig en aangekomen op deze locatie bleek dit alles behalve een ‘green room’ te zijn maar het clublokaal van de plaatselijk motorclub TMC Unicorn. Niets dan ‘Full Color Dressed’ Unicorners maar buiten hun stoere attitude toch allemaal vriendelijk gasten en zo was er opkomende van stress geen sprake.

Den Gene (Taylor) had zich al genesteld aan de bar en was volgens mij al als prospect in dienst getreden. Tijd om met de collega’s een babbeltje te maken over de reeds voorbije en nog komende overvolle kalender en dit in het gezelschap van een volgende ‘Vedett’. Drinken mochten we zoveel als we wilden van Tim en Steven zolang we ons maar gedroegen wat uiteraard niet moeilijk zou zijn met de entourage er rond of zouden dit de noodzakelijke bodyguards worden wanneer ‘Fried Bourbon’ na vanavond verder de grenzen zou gaan verleggen :-).

21.30 en tijd om ons terug te begeven naar de ‘Place2B’ waar het inmiddels al goed druk was geworden. Na het passeren van de ‘frituur’ die hier zo leuk is geïntegreerd in  dit etablissement vonden we toch nog een plaatsje voor het podium en was ‘Le moment suprême’ aangebroken. Na de simpele aankondiging van Tim met ‘Deep Fried’ gingen ze stomend van start met de intro ‘Do It’  een ingekorte versie van de hand van Bill Doggett (1916-1996) en doen zouden ze het…

Geen poespas maar de volledige versie van ‘Deep Fried’ zouden we te horen krijgen en na ‘Biggest Little Sumpin’’, ‘Ding Dong’ en ‘Black Cat Bone’ mocht André Donni na de intro een tweede maal aantreden bij het brengen van de tearjerker ‘Doin Time’.  Wat we hier te horen kregen waren de nieuwe nummers die je kan terugvinden op de Cd maar die door het brengen met zoveel gevoel al allemaal ‘traditionals’ konden zijn. Dat zulk nieuw materiaal zo vertrouwd kan klinken kan alleen maar het gevolg zijn door de kwaliteit dat deze nummers en zeker ook deze gasten met zich meedragen. Natuurlijk mocht ook de Gene zijn moment meemaken en kon de stem van Steven eventjes rust nemen.

‘Camel Chase’ is voor mij de openbaring van deze CD al is het alleen maar de durf om dit op een blues Cd ten gehore te brengen, maar waarbij vriend en vijand toch moet toegeven dat dit kwaliteitsvol is en nog bijzonderder is dat dit eigen materiaal is wat trouwens telt voor het ganse album.  Al een ganse avond liep er ook een fiere deerne rond die zo glunderde dat ze ook wel iets moet te maken hebben met het ganse gebeuren en met ‘Candy’ was het dan Marlies de Munck time en kon zij eindelijk haar inbreng op de CD verzilveren.

Wat het laatste nummer van de avond betrof zal iedereen wel op dezelfde golflengte zitten dat dit het nummer bij uitstek is om een ‘gig’ af te sluiten. En daarmee de smeekbenden aan te zetten om een ‘encore’…een gospel met de titel ‘On My Way’ en een perfecte samenzang van de band met het nodige ‘handclappin’’ en  wij besluiten Halleluja what a CD en Chapeau!!!

Voor een recensie over de CD Deep Fried zie onze CD rubriek: cd review

Beleef het zelf en aanschaffeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee...